Bali - Tulamben (hier alle foto's)
Het eiland waar we enkele jaren geleden verliefd op geworden zijn. Zou het ons nog steeds kunnen bekoren, nadat we zoveel andere landen gezien hebben? We hadden 2 weken geboekt in Tulamben, het duikmekka in Bali. We logeerden er alvast voortreffelijk, in een villa aan de zee.
Dit verblijf, gecombineerd met 2 duiken in de voormiddag, dat is toch wel ons favoriete way of life. Hier kunnen we aan wennen. De duiken waren dan ook fantastisch, met heel veel macro-leven dat we zonder onze duikgids Kadek zeker zelf niet hadden kunnen ontdekken. Ik had het erg druk onder water. Kadek duidde iets aan, waar ik dan vol enthousiasme foto’s van kon nemen. Ondertussen was hij alweer het volgende aan het zoeken, zodat ik van het ene naar het andere moest trappelen. Ik heb me geen enkele seconde verveeld. Hier een klein overzicht van deze rare wezens, maar de liefhebbers raad ik aan om alle foto’s te doorlopen, als die er nadien op komen te staan. De meeste duikplaatsen bereik je ook te voet (straat oversteken). De BCD wordt gebracht per brommer.
We hebben er wel niet elke dag kunnen duiken. Na 3 dagen kwamen er ineens heel hoge golven opzetten, wat duiken onmogelijk maakte, vooral omdat de duiken van de kant gebeurden, maar ook omdat het een wasmachine was onder water. Zulke golven hadden ze nog nooit meegemaakt. Na 4 dagen werden de golven toch wat minder maar ze bleken grote schade aangebracht te hebben aan de duiksites. Het bekende US- liberty wrak was voor een groot stuk onder het zand bedolven, net zoals het koraal en veel onderwaterleven. We hadden van deze geschiedenis liever geen deel uitgemaakt, maar ja… Ik had tijdens de rustdagen ook maar besloten om wat ziek te worden, dat kwam qua timing dus wel nog goed uit. Door last van mijn sinussen kreeg ik ontzettende hoofdpijn, die met een dafalgan niet meer over ging. Dan maar naar de dokter om sterkere pijnstillers te halen. Toen de golven geminderd waren had ik wel nog wat last van mijn sinussen maar het duiken was er zo leuk, dus ben ik toch maar mee geweest. Na de duiken bloedde dan ook mijn neus en hoestte ik bloed op maar volgens mijn 2 mannen was dat allemaal een goed teken, dat bloed zou zuiveren. Zou ik dan toch niet doodgaan? Nee hoor mama, het is allemaal goed gekomen. Bij de laatste duik was er geen bloed meer te bespeuren.
Tussendoor werd er ook over heel Bali 'Galungan' gevierd. Dit is 1 van de belangrijkste feestdagen in Bali van het Hindoeïsme waar Dharma (goede dingen) wint tegen Adharma (slechte dingen). Overal zie je dan families in hun mooiste kleren rondrijden om in tempels te gaan offeren en bidden. Wij hebben die dag een mooie tour op de brommer gemaakt. Altijd een leuke sfeer, die ceremonies in Bali.
Sofie Laenen (tennis Laakdal) en haar vriend Steven zijn langsgekomen en ook zij hebben 2 dagen flashpacker uitgehangen bij ons.
Canggu (hier alle foto's)
Na 2 weken Tulamben ging het richting Canggu. Dit is niet zo ver van Denpasar, waar we ons visum dienden te verlengen. De chauffeur die ons naar de volgende bestemming bracht zou er op ons wachten maar het kantoor was gesloten wegens een Islam feestdag. De volgende dag 2e poging met brommer. Na heel wat gezoek en gevraag het kantoor gevonden. Er was heel veel volk door al die feestdagen. Na lang aanschuiven eindelijk aan het loket aangekomen, om te horen dat we ons visum in Kuta moeten verlengen omdat we in Canggu logeren (logica?). Wij met de brommer naar Kuta, zoek, zoek, kantoor gevonden. Blijkt dat ze maar 105 aanvragen per dag doen en daar zaten ze al aan! Doordat je 3 keer terug moet gaan om het visum te verkrijgen kwamen we in tijdsnood want onze vlucht naar Flores was al geboekt voor dinsdag. Gelukkig wisten ze ons te vertellen dat er in Maumere, Flores ook een immigratiekantoor is, dus dat was onze redding. Nu konden we in Canggu nog even genieten zonder visumissues. Het is een heel gezellig plaatsje met heel veel surfers op Echo beach en ook leuke restaurantjes en winkeltjes. Stef voelde zich er onmiddellijk thuis onder collega surfers. Hij heeft er zich wijselijk wel niet meer aan gewaagd. We hebben er bij zonsondergang ook een fotoshoot gedaan.
We hadden de hele week een brommer en hebben oa een uitstap naar de Tanah Lot gemaakt, een van de toeristische trekpleister van Bali. Is normaal niet onze dada maar het was maar 15 min rijden en hebben het er toch maar op gewaagd. De meeste mensen komen bij zonsondergang dus qua volk viel het rond de middag wel mee.
Dan was er in een naburig dorpje nog een viering van het een of het ander want het zagen er toch geen polsstokspringers uit.
Ook hebben we een uitstap naar Seminyak gedaan, waar Kathleen Schellis (Marlux) met haar vriend Bart logeerde. Met hun hebben we gezellig geluncht en het was leuk om Kathleen nog eens te zien. Seminyak is wel niets voor ons. Veel te druk en te toeristisch.
Na een week was het dan tijd om het vliegtuig te nemen naar Maumere, Flores. Alles verliep vlot, tot we bij de gate op het scherm zagen dat de vlucht geannuleerd was. Aan de Kalstar balie kregen we te horen dat er een technisch defect was en dat we pas over 2 dagen de vlucht konden nemen! Ze zouden wel een hotel voorzien voor die 2 nachten. Zo kwamen we dan 2 dagen in Kuta terecht, het Blankenberge van Bali. Het is een plek waar we zelf nooit voor zouden kiezen maar je maakt er maar het beste van hé. Met een brommertje (verrassing!) hebben we Nusa Dua verkend. Hier liggen heel veel sjieke resorts en het is er heel mooi.
Ook zijn we daar zo’n timesharing verkoper tegengekomen, maar dat hadden we toen nog niet door. Ze beloofde ons allerlei prijzen, blablabla. We moesten alleen 1u spenderen in hun resort en naar uitleg luisteren. We hadden toch tijd dus zijn we er naartoe geweest. Na ingevuld te hebben wat ons beroep was, bleken we toch niet zo interessant meer (2 arme sukkelaars) en konden we zo de prijzen gaan afhalen. Dit waren 2 T-shirten (waar we onze sponsor in Maumere veel plezier mee gedaan hebben) en 1 week gratis logeren in 1 van hun locaties op Bali, India,… Uiteraard zijn er wel heel wat kleine lettertjes maar misschien toch interessant voor ons. De dag erop was het vliegtuig hersteld en vlogen we gelukkig naar Flores. Onderweg hadden we mooi zicht op Lombok en Komodo en de vele vulkanen.
Flores (hier alle foto's)
In Maumere sloeg de visumstress weer toe. We hadden een brommertje besteld om 9u maar om iets voor 10 kwam die er pas door. In het immigratiekantoor moesten we alle papieren opnieuw invullen en iemand van het hotel halen die onze 'sponsor' zou zijn. Dat is geen gulle schenker maar iemand die in Indonesië woont en verantwoordelijk is voor jou. Toen Stef weg was om de sponsor te gaan halen kreeg ik te horen, terwijl ik de papieren aan het invullen was, dat het vandaag niet meer ging want het was vrijdag de 31e en dan sluiten ze alles af om 10u! Door de spanning voelde ik wat tranen opkomen en heb ze dan ook maar de vrije loop gelaten, in de hoop dat ze misschien toch nog ene poot wilden uitsteken voor de rest van de dag. Iets daarna kwam Stef binnen met de sponsor en uit medelijden (ik moet er echt heel zielig uit gezien hebben) zijn ze toch maar in actie geschoten. Na 2u wachten en foto’s en vingerafdrukken nemen (als echte criminelen), kregen we te horen om om 15u terug te komen. En ja hoor, het wonder was geschied, we mochten nog 30 dagen langer in Indonesië blijven. Wat een gedoe!
We zijn dan ook nog van logement veranderd, zo’n 30 km verderop, waar je ook kan duiken. We hebben er 4 duiken gemaakt, 2 muckdives aan het huisrif en 2 met de boot naar de eilanden ertegenover. En de Arak-cocktail was er heel lekker! Hier een selectie van de foto's van het duiken.
Moni is de uitvalsbasis om de Kelimutu vulkaan te bewonderen. We zijn om 4u in de nacht vertrokken om er de zon te zien opkomen. Het was er ijskoud. We hadden gelukkig ons hierop voorzien, alhoewel het nog te koud was. En er waren er daar enkele slimmen in hun short en T-shirt. De vulkaan heeft 3 kratermeren, waarvan 2 langs elkaar met elk een andere kleur. Soms kunnen ze zelfs rood of geel kleuren, maar dit was nu helaas niet het geval.
Richting Ende passeerden we enkele markten, vele rijstvelden en wat traditionele dorpjes. Iedereen is er supervriendelijk, poseren graag voor de foto en roepen meestal ‘Hello mister’, ook tegen mij…
Volgende bestemming was Bajawa met onderweg weer prachtige uitzichten en een blauw keien strand.
In Old Wogo is de tijd echt stil blijven staan maar het is prachtig om te zien hoe het hele dorp samenwerkt om een nieuw huis te bouwen, dit alles met natuurlijke materialen die ze rond hun vinden. Er hangen ook steeds ceremonies aan vast en de werken worden begeleid door live muziek.
In de namiddag zijn we nog naar een waterval geweest en hebben de enthousiaste kinderen ons de weg gewezen.
Er was ook een leuk marktje in het dorp.
In de ochtend macheerden vele jonge studenten al zingend door de straten, elke klas in een ander gekleurd sporttenueke. Zo schattig.
Na de optocht was het tijd voor Bena. Dit is het meest bezochte traditionele dorp in Flores dus we hadden er niet al te veel van verwacht maar we waren erg onder de indruk. Hier waren ze een nieuw dak aan het afmaken wat gepaard ging met muziek maar ook met het slachten van 4 varkens, recht voor onze neus. Met een bijl slaan ze recht in de hersenen van het varken, wat wel een hele snel dood betekent, gelukkig maar. Hierbij heb ik me wel omgedraaid want dat is iets teveel van het goede. Er hangt daar een ongelooflijke vibe, de ligging van het dorp is prachtig met een vulkaan op de achtergrond, echt een heel speciale plek. Tevreden zetten we onze tocht verder.
Op de kaart hadden we nog een ander traditioneel dorp gezien, Belaraghi. Onze chauffeur was er nog nooit geweest, dus dat beloofde. Het was even zoeken en het dorp ligt heel afgelegen en heeft nog geen elektriciteit. Toen de auto niet verder meer kon moesten we te voet verder. We dachten dat het niet ver meer was maar bleek het nog 45 minuten omhoog stappen, in de hete zon met ons water in de auto. Beginners! Maar het afzien was weer de moeite waard. Wat een dorpje! Geen andere toerist te bekennen en alle mensen weer zo vriendelijk. Gelukkig zagen we ergens kokosnoten liggen die ze voor ons opengemaakt hebben zodat we toch wat konden drinken! Ene Delhaize hadden ze er namelijk niet.
In Borong dienden we te overnachten in een vreselijk hotel met wel 100 muggen op onze kamer, maar er was geen andere keus, helaas. Ook hebben we onze chauffeur er op staande voet ontslagen. Hij bleek tijdens onze wandeling in onze bagage geneusd te hebben en had wat geld gestolen. Ander transport vinden bleek niet moeilijk te zijn. De eerste die we aanspraken had een vriend die ons naar de volgende bestemming kon brengen, voor een veel betere prijs dan de oorspronkelijke chauffeur (en sneller!). Je zit dan wel met meer in een auto en hij stopt niet aan bezienswaardigheden. Maar het voornaamste hadden we sowieso gezien. Het was gezellig en onderweg zijn we toch gestopt aan een kratermeer waar onze nieuwe vrienden op de foto wilden.
In Ruteng hebben we na enkele pogingen een heel goed hotel gevonden en zijn we met een brommertje naar de spinnenweb rijstvelden gaan zien. Het bleek minder spectaculair dan we verwacht hadden.
De laatste rit bracht ons naar Labuan Bajo, waar we een week zijn verbleven. Wat ons hier het meeste zal bijblijven is het lekkere eten! Er zijn veel Italiaanse restaurants, een lekkere mexicaan en een lekkere sushi! Maar natuurlijk ook duiken in het Komodo park. We zijn toevallig bij een Belgische duikshop uitgekomen (Manta Rhei) en hebben met hun 3 dagen gedoken en de varanen bezocht op Rinca. Ze hebben een heel comfortabele boot wat ook wel nodig is want je bent weg van 7u tot zo’n 17u30-18u. Het duiken was zeker niet slecht maar het zijn vaak driftduiken (veel stroming) waarbij het moeilijk is om macro-foto’s te trekken en dan vind ik het al wat minder leuk. Maar we zijn dan ook erg verwend de laatste tijd op dat gebied.
De andere dagen hebben we wat geluierd, veel gegeten en eens bekeken wat we de overige weken nog gaan doen. Het was bijna duiken in Alor geworden maar onze vriend Agus heeft ons toch overtuigd om hem te bezoeken op Raja Ampat in Papua. Hier zijn we al 3 keer geweest, terwijl we normaal nooit naar dezelfde plaats gaan. Maar zijn aanbod konden we niet weerstaan. Alle vluchten bleken wel volzet naar Denpasar. ‘Gelukkig’ konden we ook met een boot naar Makassar, vanwaar we een vlucht naar Sorong konden pakken. Papua is echt het einde van de wereld hoor.
Amai, die boottocht van 17u gaan we nooit meer vergeten! Overvol was die, met als gevolg dat die vuiler en vuiler werd en de toiletten, die waren bijna allemaal kapot, met als gevolg dat duizenden vrouwen maar enkele toiletten ter beschikking hadden. Ik moet er geen tekening bijmaken zeker. We hadden gelukkig nog een plekje in het restaurant veroverd, samen met een Frans koppel, waar heel de nacht de muziek luid speelde en waar we ons toch maar op de vuile grond geplaceerd hebben om iets te kunnen slapen. Maar ook dat hebben we weer overleefd.
Richting Ende passeerden we enkele markten, vele rijstvelden en wat traditionele dorpjes. Iedereen is er supervriendelijk, poseren graag voor de foto en roepen meestal ‘Hello mister’, ook tegen mij…
Er was ook een leuk marktje in het dorp.
In de ochtend macheerden vele jonge studenten al zingend door de straten, elke klas in een ander gekleurd sporttenueke. Zo schattig.
Na de optocht was het tijd voor Bena. Dit is het meest bezochte traditionele dorp in Flores dus we hadden er niet al te veel van verwacht maar we waren erg onder de indruk. Hier waren ze een nieuw dak aan het afmaken wat gepaard ging met muziek maar ook met het slachten van 4 varkens, recht voor onze neus. Met een bijl slaan ze recht in de hersenen van het varken, wat wel een hele snel dood betekent, gelukkig maar. Hierbij heb ik me wel omgedraaid want dat is iets teveel van het goede. Er hangt daar een ongelooflijke vibe, de ligging van het dorp is prachtig met een vulkaan op de achtergrond, echt een heel speciale plek. Tevreden zetten we onze tocht verder.
In Borong dienden we te overnachten in een vreselijk hotel met wel 100 muggen op onze kamer, maar er was geen andere keus, helaas. Ook hebben we onze chauffeur er op staande voet ontslagen. Hij bleek tijdens onze wandeling in onze bagage geneusd te hebben en had wat geld gestolen. Ander transport vinden bleek niet moeilijk te zijn. De eerste die we aanspraken had een vriend die ons naar de volgende bestemming kon brengen, voor een veel betere prijs dan de oorspronkelijke chauffeur (en sneller!). Je zit dan wel met meer in een auto en hij stopt niet aan bezienswaardigheden. Maar het voornaamste hadden we sowieso gezien. Het was gezellig en onderweg zijn we toch gestopt aan een kratermeer waar onze nieuwe vrienden op de foto wilden.
In Ruteng hebben we na enkele pogingen een heel goed hotel gevonden en zijn we met een brommertje naar de spinnenweb rijstvelden gaan zien. Het bleek minder spectaculair dan we verwacht hadden.
De laatste rit bracht ons naar Labuan Bajo, waar we een week zijn verbleven. Wat ons hier het meeste zal bijblijven is het lekkere eten! Er zijn veel Italiaanse restaurants, een lekkere mexicaan en een lekkere sushi! Maar natuurlijk ook duiken in het Komodo park. We zijn toevallig bij een Belgische duikshop uitgekomen (Manta Rhei) en hebben met hun 3 dagen gedoken en de varanen bezocht op Rinca. Ze hebben een heel comfortabele boot wat ook wel nodig is want je bent weg van 7u tot zo’n 17u30-18u. Het duiken was zeker niet slecht maar het zijn vaak driftduiken (veel stroming) waarbij het moeilijk is om macro-foto’s te trekken en dan vind ik het al wat minder leuk. Maar we zijn dan ook erg verwend de laatste tijd op dat gebied.
De andere dagen hebben we wat geluierd, veel gegeten en eens bekeken wat we de overige weken nog gaan doen. Het was bijna duiken in Alor geworden maar onze vriend Agus heeft ons toch overtuigd om hem te bezoeken op Raja Ampat in Papua. Hier zijn we al 3 keer geweest, terwijl we normaal nooit naar dezelfde plaats gaan. Maar zijn aanbod konden we niet weerstaan. Alle vluchten bleken wel volzet naar Denpasar. ‘Gelukkig’ konden we ook met een boot naar Makassar, vanwaar we een vlucht naar Sorong konden pakken. Papua is echt het einde van de wereld hoor.
Amai, die boottocht van 17u gaan we nooit meer vergeten! Overvol was die, met als gevolg dat die vuiler en vuiler werd en de toiletten, die waren bijna allemaal kapot, met als gevolg dat duizenden vrouwen maar enkele toiletten ter beschikking hadden. Ik moet er geen tekening bijmaken zeker. We hadden gelukkig nog een plekje in het restaurant veroverd, samen met een Frans koppel, waar heel de nacht de muziek luid speelde en waar we ons toch maar op de vuile grond geplaceerd hebben om iets te kunnen slapen. Maar ook dat hebben we weer overleefd.
Papua Raja Ampat (hier alle foto's)
Agus stond ons al op de luchthaven in Sorong op te wachten. Bij zijn thuis hebben we enkele uren doorgebracht tot de ferry ons naar Raja Ampat zou brengen. We waren een beetje bang dat het zou tegenvallen want in je hoofd heb je er zo goede herinneringen aan maar dat deed het zeker niet. We hebben er weer fantastische duiken gemaakt en leuke mensen ontmoet. Ook hebben we er onze 100e duik in Raja Ampat gevierd. Stef was in de namiddag na 3 duiken nog niet moe genoeg en ging dan nog meesjotten of badminton spelen, allé, met een houten plank tegen een pluimpje slaan.
Raja Ampat was weer super. Het enige waarvan we spijt hebben is dat we langer hadden moeten blijven!
Bali
Onze laatste week van deze reis brengen we in Ubud door, in een rustig appartement op 10 min rijden van het centrum. We hebben er uitzicht op heel veel groen.
We hebben een uitstap gemaakt naar Mount Batur, gecombineerd met de watertempel Tirtha Empul. De tempel is bekend vanwege haar heilig water dat uit een nabijgelegen bron komt en dat gebruikt wordt voor reinigingsrituelen.
Vandaag zijn we naar de Danu Bratan tempel aan het Bratan meer gereden. Het levert een mooi plaatje op maar daar houdt het dan ook op. Zoals een Hollandse het mooi samenvatte: ‘Nou, waar is die tempel dan?’ Hoor je het haar al zeggen?
Morgen zetten we dus de terugreis in. We kijken er naar uit om iedereen terug te zien. Ons tijdelijk onderkomen is bij de mama in Zutendaal, die haar diepvries al heeft volsteken met allerlei lekkers voor ons. Daar gaan we dus ook onze verdere reisplannen uitwerken. Normaal zijn we midden november weer ribbedebie.
Groetjes en misschien tot in België!
Agus stond ons al op de luchthaven in Sorong op te wachten. Bij zijn thuis hebben we enkele uren doorgebracht tot de ferry ons naar Raja Ampat zou brengen. We waren een beetje bang dat het zou tegenvallen want in je hoofd heb je er zo goede herinneringen aan maar dat deed het zeker niet. We hebben er weer fantastische duiken gemaakt en leuke mensen ontmoet. Ook hebben we er onze 100e duik in Raja Ampat gevierd. Stef was in de namiddag na 3 duiken nog niet moe genoeg en ging dan nog meesjotten of badminton spelen, allé, met een houten plank tegen een pluimpje slaan.
Bali
Onze laatste week van deze reis brengen we in Ubud door, in een rustig appartement op 10 min rijden van het centrum. We hebben er uitzicht op heel veel groen.
We hebben een uitstap gemaakt naar Mount Batur, gecombineerd met de watertempel Tirtha Empul. De tempel is bekend vanwege haar heilig water dat uit een nabijgelegen bron komt en dat gebruikt wordt voor reinigingsrituelen.
Vandaag zijn we naar de Danu Bratan tempel aan het Bratan meer gereden. Het levert een mooi plaatje op maar daar houdt het dan ook op. Zoals een Hollandse het mooi samenvatte: ‘Nou, waar is die tempel dan?’ Hoor je het haar al zeggen?
Morgen zetten we dus de terugreis in. We kijken er naar uit om iedereen terug te zien. Ons tijdelijk onderkomen is bij de mama in Zutendaal, die haar diepvries al heeft volsteken met allerlei lekkers voor ons. Daar gaan we dus ook onze verdere reisplannen uitwerken. Normaal zijn we midden november weer ribbedebie.
Groetjes en misschien tot in België!
